Woensdag 13/02/2008

Vandaag was het (zoals elke woensdag) mijn ‘rustdag’. Nu ben je waarschijnlijk aan het denken: “Ahzo, en wij hier maar werken op woensdag” of “En daarvoor gaat hij naar Malawi, om op zijn kont te gaan zitten”. Allemaal niets van aan hoor, met rustdag bedoel ik ‘de dag dat ik het minste les moet geven’ en ik dus het meeste tijd heb om op school al verbeteringen en administratieve taken kan klaren (waardoor ik het ’s avonds thuis wat rustiger aan kan doen).
Na de lessen was er voor alle leerkrachten en personeel gekoppeld aan Mphanje school een bijeenkomst. Onderwerp: “wat gaan we doen op ons ‘schoolfeest’ (lees: geldinzamelactie) op 15 maart” en vooral: “wie gaat wat doen”.
Wie mij wat kent, weet dat ik (zeker bij zo’n gelegenheden) niet kan blijven stilzitten, dus ook ik heb enkele taken op mij genomen. Moest je dus toevallig op 15 maart beslissen om onze school financieel te komen steunen, kan je mij altijd achter de barbecue (lees: bij het eten) vinden :-)

Na de bijeenkomst ben ik snel nog naar een internetcafé gelopen om mijn mails na te kijken en wat bij te praten met familie en vrienden.

Mijn avondmaal heb ik (uitzonderlijk) pas om 22.30 genomen waarna ik direct onder de wol gekropen ben.


Donderdag 14/02/2008

Deze morgen ben ik (voor de eerste keer sinds ik hier ben) opgestaan met buikpijn. Ik heb er spijtig genoeg de hele dag last van gehad… Maar jah, mijn oom zou zeggen: ‘een been af is veel veel erger’ :-)
Voor de rest is er vandaag niet zoveel gebeurd: ik heb in zowel STD4 als STD5 een maaltafeltest gedaan en het spel ‘trio’ geïntroduceerd. Uit de test bleek dat de gemiddelde leerling van STD4 zelfs beter scoort dan zijn tegenhanger uit STD5 (en dit wil dus wel wat zeggen): er is dus nog een hoop werk aan de winkel... Ik hoop dat alle leerlingen door het spelen van dit spel eens op een andere (en misschien iets effectievere en leukere manier??) hun maaltafels gaan inoefenen.

Als ik rond 15u thuis kwam waren er volop snoeiwerken aan de gang: Mrs. Mwanza had beslist dat dé grote boom in hun tuin naar de eeuwige meubelvelden gestuurd mocht worden. Spijtig, want het was in mijn ogen een prachtexemplaar…
Op de plaats van de boom zal nu een parking komen voor de nieuwe (en grotere) schoolbus die ze gekocht heeft.

Vandaag heb ik ook nog telefonisch contact gehad met Marijke. Blijkbaar heeft zij het heel moeilijk om zich hier volledig thuis te voelen. Het is zelfs zo erg, dat ze waarschijnlijk maandag naar huis gaat… Ik hoop dat ik dit zaterdag uit haar hoofd kan praten, maar we zullen wel zien… Hier 10 weken ongelukkig rondlopen is ook niet iets dat ik graag zou doen.


Vrijdag 15/02/2008

Vrijdag 15 februari… Als ik in mijn agenda kijk wil dat zeggen dat vandaag mijn tweede lesweek afgesloten heb, wat gaat de tijd toch snel… Toch merkte ik vandaag ook dat elke dag anders is.
Tijdens mijn wiskundeles in STD 5 kwam het schoolhoofd (Mr. Shumba) ineens mijn klas binnen. Een moeder van één van de leerlingen had naar de school gebeld, met de mededeling dat haar kind K6000 schoolgeld bij had. Bij aankomst bleek het kind dit niet te bezitten. Één van de leerlingen van STD5 werd ervan verdacht het geld gestolen te hebben. Omdat elke iet-wat-slimme dief de buit niet bij zich houdt, werd de hele klas gecontroleerd: de meisjes moesten naar de meisjes- en de jongens naar de jongenstoilet om door respectievelijk vrouwelijke en mannelijke leerkrachten “afgetast” te worden. Wegens het nog-steeds-niet-vinden van het schoolgeld, werden ook de banken en schooltassen grondig onderzocht.

Na een lange speurtocht (en mijn kostbare wiskunde-minuten te verkwisten (zie vorige dagen)) gingen de leerkrachten met lege handen terug naar de staff room.

Moest hetzelfde voorval zich in België voordoen, denk ik niet dat de leerkrachten op dezelfde manier tewerk zouden (mogen) gaan.
Dit is hetzelfde met het slaan of publiekelijk ‘vernederen’ van kinderen. In België wordt dit totaal niet getolereerd; hier is het wekelijkse kost…
Over deze dingen heb ik enkele dagen geleden met Mr. Shumba een gesprek gehad. Hij zei dat deze kinderen (Afrikaanse kinderen) opgegroeid zijn met ‘als je iets doet dat je niet mag doen, krijg je slaag’. Het enige om van deze kinderen dus iets gedaan te krijgen, is door ze te straffen met harde hand…
Ikzelf ben het daar dus helemaal niet mee eens, maar wie ben ik om daar kritiek op te geven? Als dit fenomeen cultureel (en al generaties lang) van toepassing is, kan je dat niet op enkele weken veranderen. Ik vrees er dus voor dat het nog wel ettelijke jaren zal duren eer de ‘lijfstraffen’ hier niet meer zullen worden (moeten) toegepast.