Zondag 23/03/2008

Pasen. Voor mij dit jaar geen paaseitjes (ik heb van de paashaas gehoord dat de chocola hier veel te duur is) maar wel een paasfeest. Ter ere van deze speciale dag was er vandaag een echt paasbuffet, ik heb hier tegelijk nog nooit zoveel eten op tafel zien staan: kip, runds- en geitenvlees, aardappelen, rijst, nsima, verschillende soorten groenten, … Ik heb er echt van genoten :-)

Vandaag vertrok Mrs. Mwanza voor een week naar Tanzania, ze had namelijk nog een heleboel zaken te regelen ginder.

Maandag 24/03/2008 tot en met vrijdag 28/03/2008

De laatste schoolweek van het eerste trimester, wat gaat de tijd toch snel!!

De lessen van deze week waren voornamelijk herhalingslessen, omdat de tijd natuurlijk veel te beperkt was om nog nieuwe onderwerpen aan te snijden.

Op donderdagmiddag was het ‘parentsafternoon’. Je kan dit vergelijken met een oudercontact. Jaja, niet alleen de leerlingen waren zenuwachtig, ook ik voelde de kriebels in mijn buik. Voor al wat je doet moet er een eerste keer zijn, vanaf nu kan ik dus ook “oudercontactgesprekken” aan mijn “ones-done-list” toevoegen. Het was een heel speciale ervaring, om eens niet als leerling maar als leerkracht aan een oudercontact deel te nemen.

Vrijdag hadden de leerlingen geen les, maar waren er klasfeestjes gepland. Met dit alles hebben we het eerste trimester goed afgesloten.

Zaterdag 29/03/2008 tot en met vrijdag 11/04/2008

Omdat Jorien samen met enkele andere studenten reeds een week op rondreis is, en het voor mij nogal moeilijk is om nu nog mee op de kar te springen, heb ik voor mijn vrijgekomen dagen een andere oplossing gezocht: het ‘Lilongwe Wild Life Centre’. Jaja, vanaf 29 maart tot 11 april heb ik dus als vrijwilliger elke voormiddag in het wild life centre gewerkt, echt een MEGA-ervaring!!

Hoe ben ik daar terecht gekomen (hoor ik je al denken), wel… Enkele medestudenten die hier met dezelfde organisatie (Kwasa Kwasa) verbleven, hebben daar gewerkt (iemand als dierenarts en iemand als dierenverzorgster). Omdat beide personen maar twee maand konden blijven (en dus weer in België zijn) kon Lee (de manager van het centre) wel wat hulp gebruiken. En ja, ik kan het mij dan niet laten eh;-)

Wat kan een ‘leek’ als ik nu in zo’n centre doen (hoor ik je nu denken). Wel, eigenlijk doe ik grotendeels hetzelfde als mijn voorgangers hier gedaan hebben: zorgen dat alle (gewonde) dieren op tijd hun medicatie krijgen; de dieren die reeds een maand in quarantaine gezeten hebben verplaatsen naar hun nieuwe verblijven; plannen tekenen voor een nieuwe opslagkast voor het voedsel van de dieren; de carpenter aan het werk houden om die kast dan te maken; …

Ik heb van deze dagen ongelooflijk genoten, ik hoop dat ik voor mijn vertrek nog een paar keer kan terugkeren naar het centre.

Zaterdag 12/04/2008 tot en met donderdag 17/04/2008

‘Waarom blijf je dan niet tot het einde van je verblijf in Malawi in het centre werken?’ (hoor ik je nu denken); wel…

Omdat ik dus nog nooit enkele dagen achter elkaar Lilongwe verlaten heb, was ik van plan om voor 6 dagen naar Cape Maclear te gaan (een dorpje aan Lake Malawi) en er een duikcursus te gaan volgen.

Vol goede moed vertrok ik zaterdagochtend met de bus (neen, geen minibus, ik weet dat die te gevaarlijk zijn, het was een medium-size bus). Na 2,5u vertraging is de bus eindelijk vertrokken. Maar zoals je al wel kan denken is niets zoals het lijkt: na een goede twee uur rijden hadden we al motorpech… Daar stonden we dan, in the middle of nowhere… Veel keuze heb je dan niet, toch maar proberen om in een voorbijrijdende minibus een plaatsje te versieren.

Na een half uur was het dan eindelijk gelukt: wel met 26 in een minibusje, maar toch weer op weg. Wegens de enorme vertragingen die ik reeds had opgelopen, kon ik mij geen extra problemen veroorloven; problemen die sowieso je pad weer kruisen… Tijdens één van de overstappen op een andere minibus, bleef de chauffeur 45minuten wachten omdat zijn busje nog niet vol was (iets dat hier constant gebeurt, weer wachten geblazen dus).

Op zich geen probleem, zal je misschien denken. Inderdaad niet, maar het resultaat was wel dat we tegen 18u onze reis pas verder konden zetten, in volledige duisternis wel te verstaan…

Na een hobbelige rit eindelijk aangekomen in Monkeybay, de laatste tussenstop. Omdat het ondertussen al zo laat was, wou ik geen enkel risico meer lopen en had ik een auto gehuurd die me naar Cape Maclear kon brengen. Maar ook hier sloeg het noodlot weer toe. Halverwege weer motorpech, nu op een plaats waar je zelf met je GSM niets kon doen. Het was ondertussen al half 11, veel verkeer was er dus niet meer. Vol goede moed ben ik dan (met een medepassagier) naar een nabijgelegen dorpje gestapt om daar een chauffeur met wagen te overtuigen ons naar Cape Maclear te brengen. Om 11.15 had ik eindelijk mijn bestemming bereikt.

Van zondag tot en met woensdag heb ik dan mijn duikcursus gevolgd. Het begon allemaal met een 280-bladzijden dikke cursus (in het engels natuurlijk) die ik uit het hoofd mocht leren. Natuurlijk waren er ook praktijklessen, die heel wat interessanter waren :-)

Vanaf 15 april mocht ik mij eindelijk de eigenaar noemen van mijn duikersbrevet: vanaf nu mag ik tot een diepte van 18m in open water duiken (open water wil zeggen: meren, rivieren, oceanen, …) YES